Termin „Doktryna Sinatry” został ukuty 25 października 1989 przez rzecznika Ministerstwa Spraw Zagranicznych ZSRR, Giennadija Gierasimowa. Był on gościem popularnego amerykańskiego programu telewizyjnego Good Morning America. Tematem rozmowy było przemówienie wygłoszone dwa dni wcześniej przez radzieckiego Ministra Spraw Zagranicznych Edwarda Szewardnadze, który powiedział, że ZSRR respektuje wolność wyboru wszystkich państw, przy czym w szczególności wymienił państwa Układu Warszawskiego.
Doktryna Sinatry to żartobliwa nazwa, oznaczała liberalizację polityki sowieckiej względem państw Układu Warszawskiego w okresie pierestrojki Michaiła Gorbaczowa.
Nazwa ta nawiązywała do piosenki Franka Sinatry „My Way” i miała wskazywać, że Związek Radziecki pozwala poszczególnym państwom obozu komunistycznego na podążanie „własną ścieżką” w sprawach wewnętrznych.
Doktryna ta była znacząco inna od poprzedniej Doktryny Breżniewa, na mocy której wszystkie wewnętrzne sprawy państw satelickich były ściśle kontrolowane z Moskwy. Na mocy tej wcześniejszej doktryny dokonano inwazji na Czechosłowację w 1968 roku, a także państwa nienależącego do Układu Warszawskiego – Afganistanu w 1979 roku. W późnych latach 80. XX wieku problemy ze strukturą systemu radzieckiego, poszerzające się problemy ekonomiczne, rozwój ruchów antykomunistycznych, a także efekty wojny w Afganistanie sprawiły, że dla Związku Radzieckiego narzucanie swojej woli sąsiadom stało się bardzo trudne do wykonania.