Doktryna Monroe (doktryna Monroe’a lub doktryna Monroe’go) – jej autorem był sekretarz stanu Johna Quincy Adams, którą w 1823 r. przedstawił prezydent James Monroe.
Głosiła, iż kontynent amerykański nie może podlegać dalszej kolonizacji ani ekspansji politycznej ze strony Europy, w zamian zaś zapowiadała, że Stany Zjednoczone nie będą ingerowały w sprawy państw europejskich i ich kolonii (Ameryka dla Amerykanów). Doktryna ta stała się fundamentem amerykańskiej polityki izolacjonizmu.
James Monroe przedstawił w swym dorocznym orędziu do Kongresu zasady polityki zagranicznej Stanów Zjednoczonych. Brzmiały one następująco:
1. Kontynenty amerykańskie nie mogą być obecnie ani w przyszłości obiektem kolonizacji.
2. Stany Zjednoczone sprzeciwiają się jakimkolwiek próbom restauracji europejskich, niedemokratycznych systemów monarchicznych w Ameryce.
3. Stany Zjednoczone odżegnują się od jakiekolwiek ingerencji w wewnętrzne sprawy państw europejskich.
4. Stany Zjednoczone nie będą ingerować w problemy kolonii europejskich (np. Kanady).