Termin „burżuazja” pierwotnie był synonimem mieszczaństwa, następnie ogółu przedsiębiorców i osób zamożnych. Od końca XV wieku jest to określenie górnych, zamożnych warstw mieszczaństwa. Burżuazji przypisuje się swoisty styl życia: model rodziny, upodobania, hierarchię wartości, itd.
Zamożne mieszczaństwo było główną siłą społeczną wspierającą obalenie przywilejów feudalnych, co doprowadziło do zrównania w prawach i podporządkowania polityki państwa (zwłaszcza podatkowej i zagranicznej) interesom burżuazji, czyli warstwy przedsiębiorców. We Francji podczas Wielkiej Rewolucji Francuskiej burżuazja obaliła władzę opartego na szlachcie dworu i utworzyła burżuazyjną republikę, w której obowiązywały równe prawa dla wszystkich obywateli. W Wielkiej Brytanii i Niemczech proces ten zachodził ewolucyjnie i burżuazja stopniowo wchłaniała dawną arystokrację, tworząc nową elitę. Ten proces przyspieszyło narastanie konfliktów między burżuazją, a poprzednio pozbawionym znaczenia plebsem, z którego formowała się klasa robotnicza.
Karol Marks nadał pojęciu burżuazja nowy sens – według niego jest to ukształtowana w okresie formowania się kapitalizmu klasa właścicieli podstawowych środków produkcji. Teoria klas Karola Marksa ujawniła rolę burżuazji w społeczeństwie, a jednocześnie podała w wątpliwość jej użyteczność w idealnym, komunistycznym społeczeństwie, w którym robotnicy sami będą zarządzać produkcją i korzystać z jej owoców. Marks opisał burżuazję jako klasę wyzyskującą.