Egocentryzm (łac. ego – ja, centrum – środek) ? tok rozumowania polegający na centralnym umiejscowieniu własnej osoby w świecie. Przekonanie o tym, że jest się najważniejszą osobą, a świat „kręci się wokół niej”.
W życiu ludzkim egocentryzm jest naturalną postawą rozwojową, zarówno moralną, jak i umysłową, na określonym etapie rozwoju dziecka (okres przedszkolny). Później, a szczególnie w życiu dorosłym, jest objawem niedojrzałości, a co za tym idzie, niedostosowania do życia w społeczeństwie. Występuje również w niektórych stanach psychotycznych.
Człowiek egocentryczny postrzega cały świat wyłącznie z własnego punktu widzenia, poprzez absolutyzowanie własnych doświadczeń, obserwacji i przemyśleń, a marginalizowanie opinii pochodzących od innych osób. Jest głęboko przekonany, że świat wygląda dokładnie tak, jak mu się wydaje i na tej podstawie określa relacje ze swoim otoczeniem. Osoba taka uważa, że świat funkcjonuje zgodnie z jej mniemaniem, lub że najlepiej by było, gdyby tak funkcjonował, jak ona to postrzega. Efektem tego jest pogląd, iż wszyscy pozostali ludzie powinni postępować tak, jak uważa dana osoba, a szczególnie, że powinni oni postępować w określony sposób (najczęściej korzystny) wobec niej samej. Człowiek egocentryczny często obraża się i drwi z opinii innych ludzi, a broni własnej, nawet w sytuacji, gdy ma przeciw niej setki sensownych argumentów.