Określenie „amok” pochodzi od malajskiego/indonezyjskiego/filipińskiego słowa amuk, oznaczającego ?oszalały z gniewu? (niekontrolowanego gniewu). Słowo to było używane także w Indiach w czasach panowania Imperium Brytyjskiego. Określano nim zachowanie słonia oddzielonego od swojego stada. Gdy wpadał w szał, pędził na oślep niszcząc wszystko na swojej drodze. Określenie to zyskało popularność dzięki opowiadaniom Rudyarda Kiplinga o czasach kolonialnych.
Choć zwykle używane w mniej gwałtownym i kolokwialnym sensie, słowo „amok„ jest częściowo związane z socjopatycznym zachowaniem występującym w kulturze malezyjskiej. W typowym przypadku w amok wpada mężczyzna, który nie okazywał wcześniej oznak złości ani nie miał żadnych skłonności do przemocy. Po zdobyciu broni usiłuje zabić bądź poważnie zranić każdego, kogo napotka. Przypadki amoku zwykle kończą się dopiero, gdy napastnik zostanie zabity przez przechodniów bądź popełni samobójstwo.
Osoby, które zetknęły się z przypadkami amoku podawały wiele wytłumaczeń. Sugerowały m.in., że jest to fizyczna konsekwencja alkoholizmu, uzależnienia od narkotyków, przegrzania organizmu bądź występowania w nim pasożytów wewnętrznych. XIX i XX-wieczni badacze nie znaleźli dowodów na potwierdzenie tych spekulacji.
Psychologowie są zdania, że amok to nagła eksplozja wewnętrznego napięcia, ukształtowanego przez życie w wysoce zhierarchizowanym społeczeństwie. Za takie uchodzą społeczeństwa muzułmańskie na Filipinach, Półwyspie Malajskim i Jawie.