Dobra wiara (łac. bona fides) to domniemanie prawne i zarazem jedno z najważniejszych pojęć prawa cywilnego. W Polsce unormowane zostało ono w artykule 7 Kodeksu cywilnego, który dzieli osoby na te będące w „dobrej” i te będące w „złej” wierze. Co istotne, pojęcie to odnosi się do intencji danej osoby, niezależnie od rezultatu, jaki przyniosły jej działania. Funkcjonuje już od czasów prawodawstwa rzymskiego. Występuje zarówno w prawie anglosaskim, jak i kontynentalnym.
Kryterium, według którego dokonuje się podziału na dobrą i złą wiarę jest stan psychiczny (nastawienie) osoby, odnoszący się do jej wiedzy o istnieniu jakiegoś stosunku prawnego i/lub wynikającego z niego prawa podmiotowego. W przypadku dobrej wiary mamy do czynienia z błędnym (ale usprawiedliwionym) przekonaniem jakiejś osoby, że przysługuje jej określone prawo podmiotowe. Ze złą wiarą mamy do czynienia wtedy gdy ktoś wie (albo nie wie, choć powinien wiedzieć), że jakieś prawo mu nie przysługuje.
Ponieważ Kodeks cywilny uzależnia w bardzo wielu przypadkach skutki prawne od istnienia „dobrej” lub „złej” wiary, domniemanie to ma kolosalne znaczenie w całym orzecznictwie cywilnym, tym bardziej, że wiąże sąd do momentu, gdy nie zostanie obalone.
Przykładowo, jednym z wyjątków od zasady nemo plus iuris in alium trasferre potest quam ipse habet („nie można przenieść na inny podmiot więcej praw, niż się samemu posiada”) jest rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych: nabywca prawa na nieruchomości, mającej urządzoną księgę wieczystą, nabywa odpłatnie prawo ujawnione w księdze wieczystej nawet, jeżeli nabył je od osoby, która jest wpisana do tej księgi jako uprawniona niezgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Jednak koniecznym warunkiem skuteczności takiej czynności jest działanie bona fide. Podobnie, zasiedzenie rzeczy ruchomej, zgodnie z art. 174 K.C. może mieć miejsce jedynie w dobrej wierze – co jest zasadą sięgającą jeszcze prawa rzymskiego.