Neokeynesizm jest doktryną ekonomiczną stanowiąca syntezę monetaryzmu i keynesizmu, będąca jego naturalną ewolucją powstałą wskutek kryzysów naftowych, podczas których teoria Keynesa zdawała się zawodzić.
Głównym założeniem neokeynesizmu jest względna sztywność płac i cen w krótkim okresie. Oznacza to, że reagują one na zmiany popytu wolniej niż wielkości realne, czyli np. wielkość produkcji czy poziom zatrudnienia.
Ponadto, w odróżnieniu od teorii Keynesa, akceptuje się założenie neutralności pieniądza przy doskonale elastycznych cenach i płacach. Neokeynesiści popierają ingerencję państwa w gospodarkę w celu doprowadzenia jej do równowagi w krótkim okresie przy pełnym wykorzystaniu czynników produkcji. Dotyczy to przeciwdziałania cyklom gospodarczym i pozwala na skrócenie okresu, w którym zadziałają mechanizmy rynkowe i uniknięcie strat spowodowanych recesją.
W długim okresie uwidacznia się wpływ teorii monetarystycznej, czyli poparcie dla ograniczania podaży pieniądza w celu przeciwdziałania inflacji oraz wykorzystywanie innych narzędzi polityki pieniężnej do uzyskania trwałego wzrostu gospodarczego.