Interwencjonizm państwowy to polityka gospodarcza polegająca na aktywnym oddziaływaniu państwa na przebieg procesów gospodarczych. Jest przeciwieństwem liberalizmu gospodarczego.
Zwolennicy interwencjonizmu wskazują na trzy główne jego cele:
- pobudzenie popytu globalnego, którego niski poziom uznaje się za jedną z przyczyn wahań koniunkturalnych,
- ograniczenie bezrobocia do poziomu uznanego za niezbędny, a nawet korzystny dla gospodarki,
- podniesienie tempa wzrostu gospodarczego.
Do głównych narzędzi pozwalających realizować politykę interwencjonizmu należą:
- dotacje przyznawane nierentownym przedsiębiorstwom lub ich nacjonalizacja;
- podejmowanie przez państwo przedsięwzięć inwestycyjnych pozwalających zwiększyć zatrudnienie bez wzrostu podaży dóbr i usług (np. roboty publiczne);
- protekcjonizm w zakresie handlu zagranicznego;
- polityka fiskalna;
- polityka pieniężna;
Zakres i wykorzystanie tych narzędzi zależy od potrzeb gospodarki, wynikających przede wszystkim ze stopnia jej rozwoju oraz aktualnego stanu koniunktury. Polityka interwencjonizmu państwowego stwarza zagrożenie inflacją, wynikające ze zwiększonych wydatków budżetu państwa (deficyt budżetowy). Źródłem jej finansowania jest najczęściej dług publiczny.
Dodatkowo Interwencjonizm państwowy poprzez regulacje i konieczność nakładania kolejnych podatków, by utrzymać interwencję gospodarczą, zwiększa koszty prowadzenia przedsiębiorstw, co powoduje spadek koniunktury przy jednoczesnym wzroście bezrobocia. Interwencjonizmowi często zarzuca się również ograniczanie możliwości przedsiębiorcy i jego inwencji, co również powoduje osłabienie gospodarki.