Aerożel to materiał będący rodzajem sztywnej piany o wyjątkowo małej gęstości. Na jego masę składa się w 90-99,8% powietrze, resztę stanowi porowaty materiał tworzący jej strukturę. Pierwsze, mające tendencję do zapadania się aerożele otrzymał Samuel Stephens Kistler w 1931 roku, jednak bardzo długo nie znalazły one żadnego praktycznego zastosowania i zostały niemal zapomniane.
Aerożele są obecnie najlżejszymi stałymi substancjami. Mają gęstość rzędu 1,9-150 mg/cm?, a zatem niewiele większą od gęstości powietrza (1,2 mg/cm?). Dla porównania najlżejsze drewno, stosowana m.in. w lotnictwie i modelarstwie balsa ma gęstość 40-180 mg/cm?. Aerożele są też obecnie materiałami o najmniejszym dla ciał stałych współczynniku przewodnictwa ciepła.
Mimo pozornie delikatnej budowy, wiele aerożeli ma wyjątkowo dobre własności mechaniczne, a zwłaszcza są odporne na ściskanie i rozciąganie. Wytrzymują nacisk na gładką powierzchnię masy rzędu 2000 razy ich masy własnej. Są jednak bardzo kruche (nieodporne na uderzenia) i nieodporne na skręcanie i ścinanie.
Wszystkie cechy aerożeli powodują, że są one odpowiednim materiałem do budowy statków kosmicznych. Są one także stosowane jako warstwa izolacyjna w skafandrach kosmonautów. Zaczynają być wykorzystywane w lotnictwie jako wypełnienia termoizolacyjne w samolotach. Planowane jest wykorzystanie ich jako materiałów izolacyjnych w budownictwie oraz warstw izolacyjnych w odzieży codziennego użytku. Jak na razie jednak przeszkodą jest ich wysoka cena. Ze względu na bardzo rozwiniętą powierzchnię są one także stosowane jako podkłady dla katalizatorów niektórych reakcji chemicznych.
Czyli jak się stosuje takie coś do uszczelniania okien czy np. dachu w garażu to jest aerożel? Taka substancja żółto-pomarańczowa, która wygląda jak chrupki 🙂