Ptak średniej wielkości o szarobrązowym upierzeniu, długich, czerwonych nogach i dość długim, czerwonym u nasady dziobie, od którego pochodzi nazwa; jest łatwy do oznaczenia. Młode ptaki są podobne do dorosłych, jednak nie mają wyraźnej czerwieni na dziobie. W zimie upierzenie jest niemal jednolicie szare. W locie widać biały tylny brzeg skrzydeł, którego nie mają inne gatunki, nad ogonem z gęstymi prążkami ciągnie się aż po grzbiet biały klin. Głos: fletowe ?tuiit”, podczas toków często powtarzane, a także spokojne ?tiui- -dui-dui”. Dł. 28 cm, siąg 48 cm.
Częsty i typowy ptak lęgowy na błotach, mokrych łąkach, w pobliżu wałów, na wydmach i obrzeżach płycizn. W kwietniu-maju i od lipca do września wypoczywa na wybrzeżu dużo ptaków gniazdujących na północy. Krwawodzioby gniazdujące u nas przylatują często już w marcu. Również zimą można spotkać na płyciznach nieliczne krwawodzioby, które przyleciały z Islandii.
Żałosny głos fletowy przyczynia się w dużej mierze do kształtowania nastroju na naszych wybrzeżach. Większość par zakłada gniazda w miejscach porośniętych trawą. Samica znosi 4 kuliste, szare jaja z ciemnymi plamkami do dołka w ziemi. Są one prawie niewidoczne, ponieważ rodzice robią nad nimi daszek z otaczających gniazdo źdźbeł trawy. Wysiadują oboje rodzice w ciągu 22-25 dni. Krwawodziób ma jeden lęg w roku. Pisklęta są zagniazdownikami i zaraz po wykluciu rodzice wiodą je na wilgotne tereny, obfitujące w pokarm. Pożywieniem krwawodziobów są owady, robaki i mięczaki.
Krwawodziób