Bylina do 1 m wysokości, o dużym palowym kłączu; łodyga wzniesiona lub podnosząca się, górą owłosiona; liście długoogonkowe, dłoniastoklapowane, o 3?7 klapach, górne ? dłoniastowcinane, brzegiem karbowane; kwiaty duże, promieniste, czerwonofioletowe lub purpuroworóżowe, z ciemniejszymi prążkami na płatkach, osadzone po kilka w kątach liści; kwitnie od lipca do września; owoc ? omszona rozłupnia.
Występowanie:przydroża, przychacia, pastwiska, śmietniska.
Właściwości:kwitnące pędy ślazu zawierają: glikozydy antocyjanowe, garbniki, fitosterole, śluzy, cukry, kwasy organiczne, sole mineralne, witaminy A, C. Mają właściwości osłaniające, wykrztuśne, przeciwzapalne, zmiękczające.
Zastosowanie weterynaryjne
Odwar z kwitnących pędów ślazu, podaje się krowom zaraz po ocieleniu dla szybszego zwinięcia się macicy.
Napar z kwiatów ślazu w weterynarii stosuje się przy przeziębieniu, kaszlu, wzdęciach, bólach brzucha, kolce jelitowej i w dychawicy oskrzelowej.
Kąpiele drobnych zwierząt udomowionych w naparze z kwiatów i liści ślazu i kwiatów rumianku działają przeciwzapalnie, regenerująco na skórę zwierząt, przyspieszają gojenie.
Ślaz dziki