Roślina roczna, do 70 cm wysokości, o delikatnej łodyżce, górą rozgałęzionej; liście skrętoległe, lancetowate; łodygi zakończone białymi lub jasnoniebieskimi kwiatami, o 5 płatkach; kwitnie od czerwca do sierpnia; owoc ? torebka.
Występowanie:roślina powszechnie uprawiana.
Właściwości:nasiona lnu zawierają: flawonoidy, fitosterole, olej tłusty, lecytynę, śluzy, enzymy, kwasy organiczne, sole mineralne, witaminę E i P. Mają właściwości: osłaniające, rozmiękczające, przeciwzapalne, przeczyszczające, pobudzające trawienie, przyspieszające gojenie.
Zastosowanie weterynaryjne
Macerat z nasion podaje się koniom i bydłu do picia przy wzdęciach, kolce jelitowej oraz jako środek przeczyszczający przy zaparciach.
Przy uporczywych zaparciach z zatrzymaniem gazów, podaje się bydłu dla wypicia szklankę oleju lnianego z mlekiem (pół na pół).
Rozgotowane nasiona lnu z kaszą jęczmienną podaje się cielętom przedwcześnie odstawionym od matki, zapobiegając biegunce. Rozgotowane nasiona lnu wraz z płynem stosuje się u krów po ocieleniu dla pobudzenia mleczności. Okłady z rozgotowanych nasion lnu stosuje się przy stanach zapalnych wymion.
Odwar z nasion wraz z całymi nasionami podaje się bydłu do picia przy przeziębieniu, w schorzeniach układu oddechowego i moczowego. Odwar z nasion lnu z dodatkiem nasion gryki tatarki, podaje się koniom chorym na ?zołzy”.
Okłady sporządzone ze zmielonych nasion lnu i liści babki zwyczajnej (1:1) mają działanie zmiękczające wrzody, guzy, ropnie, są pomocne przy zapaleniu tkanki podskórnej.
Len zwyczajny