Bylina o wysokości do 80 cm; łodyga wzniesiona, 4-kanciasta, słabo rozgałęziona, szorstko owłosiona; liście odziomkowe podłużniejajowate, brzegiem karbowane, owłosione, kwiatostan gęsty, kłosowaty, na szczycie łodygi; kwiaty drobne, purpurowe lub różowe; kielich dzwonkowaty; kwitnie od czerwca do września; owoc ? rozłupnia.
Występowanie: bory mieszane, łąki, dąbrowy, zbocza, słoneczne wzgórza.
Właściwości:ziele bukwicy zawiera: alkaloidy, garbniki, gorycze, kwas kawowy, aminy, cholinę, olejek eteryczny, glikozydy, śluzy, sole mineralne. Ma działanie: bakteriobójcze, przeciwzapalne, przeciwpotne, przeciwbiegunkowe, odtruwające, ściągające.
Zastosowanie weterynaryjne
Odwar z ziela bukwicy podaje się zwierzętom udomowionym, przy zatruciach pokarmowych, po przejedzeniu się, w bólach brzucha, biegunkach, słabych krwawieniach z układu pokarmowego (ślady krwi w kale), przy dychawicy oskrzelowej, przeziębieniu, kaszlu.
Kompresy i przemywania odwarem z ziela z dodatkiem 10% ekstraktu propolisu, mają zastosowanie przy owrzodzeniach, trudno gojących się ranach, w stanach zapalnych węzłów chłonnych, guzach ropnych, przy schorzeniach racic i kopyt występujących u zwierząt i w innych stanach zakażeń bakteriami ropotwórczymi.
Okłady z ziela bukwicy mają zastosowanie w leczeniu egzemy, grzybicy skóry, liszajów, łysieniu, ospie, bruśćcu, owrzodzeniach, ranach, otarciach skóry.
Bukwica zwyczajna