Bylina do 30 cm wysokości; łodyga wznosząca się lub pełzająca, o długich zakorzeniających się, ulistnionych rozłogach; liście nagie, na długich ogonkach, nerkowate lub sercowate, naprzeciwległe, grubo karbowane, spodem nieraz fioletowoczerwonawe; kwiaty drobne, niebieskofioletowe lub jasnofioletowe, po 1?3 w kątach liści; kwitnie od kwietnia do czerwca; owoc ? rozłupnia.
Występowanie: wilgotne lasy, zarośla, łąki, pastwiska, przydroża, zbocza.
Właściwości:ziele kurdybanka zawiera: garbniki, gorycze, saponiny, kwasy organiczne, żywice, antocyjany, olejek eteryczny, cholinę, sole mineralne. Substancje te działają: moczopędnie, żółciopędnie, przeciwzapalnie, odtruwająco, pobudzająco, wzmacniająco, ściągająco, przeciwbiegunkowo.
Zastosowanie weterynaryjne
Odwar z ziela podaje się koniom i bydłu jako środek moczopędny, mlekopędny, odtruwający, przy schorzeniach nerek i pęcherza moczowego, w bezmoczu, przy spadku mleczności.
Drobno posiekane ziele kurdybanka podaje się bydłu i świniom w karmie, przy braku apetytu, w chorobach nerek i pęcherza moczowego, dla pobudzenia mleczności. Owcom cierpiącym na gnilec dodaje się do paszy ziele kurdybanka i kopytnika.
Kąpiele drobnych zwierząt w odwarze z kurdybanka są pomocne w leczeniu świerzbu, nużycy i innych dermatoz.
Sok odciśnięty z ziela kurdybanka, z dodatkiem wina, podaje się koniom cierpiącym na kataraktę.
Roślina toksyczna zwłaszcza dla koni. Stosować ostrożnie.