Frontalizm to zasada kompozycyjna, którą stosuje się w sztukach plastycznych. Polega ona na przedstawianiu postaci ludzkiej od przodu, w układzie ściśle symetrycznym. Dzięki temu dzieło zyskuje charakter monumentalny oraz hieratyczny. Kompozycję frontalną nadawano głównie wyobrażeniom kultowym i portretom oficjalnym, które były wystawione na widok publiczny.
Frontalizm był charakterystyczny dla okresu sztuki starożytnego Egiptu, rzeźby greckiej okresu archaicznego, sztuki rzymskiej okresu późnego, a także sztuki bizantyjskiej.
W starożytnym Egipcie frontalizm przejawiał się przede wszystkim w twórczości malarskiej oraz reliefowej. Twarz oraz nogi postaci przedstawiano z profilu, tułów od przodu. W przedstawieniach postaci siedzących nogi były złączone, zaś stojących jedna była wysunięta do przodu w stosunku do drugiej.
Frontalizm w rzeźbie egipskiej wyrażano zestawem preferowanych cech. Postacie ludzkie przedstawiano w postawie siedzącej albo stojącej, sztywnej, formalnej, niedostępnej, z oczami wzniesionymi w niebo. U postaci siedzących ręce złożone były na kolanach.
Frontalizm – posąg Chefrena, XXVI wiek p.n.e.