Wbrew woli Lenina i mimo sprzeciwu członków jego rodziny,z inicjatywy Stalina zwłoki Lenina zostały zmumifikowane i udostępniono je do oglądania w mauzoleum na Placu Czerwonym. Nowe władze partyjne postanowiły wykorzystać autentyczną popularność i autorytet Lenina i przenieść ją na „leninowską” partię. Kult Lenina wykorzystał Stalin do budowania osobistego kultu jako „następcy”. Stalin stwierdził, że wkład Lenina do filozofii marksistowskiej jest tak znaczący, że odtąd winna się ona nazywać „marksizmem-leninizmem”.
Leninowi stawiano liczne pomniki, cytaty z jego dzieł były koniecznym uzupełnieniem dzieł naukowych, imię Lenina nosiła organizacja młodzieżowa (Wszechzwiązkowy Leninowski Komunistyczny Związek Młodzieży WLKSM), akademia nauk rolniczych, liczne miasta, w tym Petersburg (Leningrad) i wiele innych instytucji. Nagradzano orderami i medalami imienia Lenina oraz wręczano nagrody imienia Lenina.
Ważną tezą propagandy była rzekoma ścisła współpraca Lenina ze Stalinem w okresie rewolucyjnym i porewolucyjnym. W rzeczywistości Lenin w coraz większym stopniu był uprzedzony do Stalina, a w swoim ostatnim liście do zjazdu partii (zwanym „Politycznym testamentem Lenina”) postulował jego usunięcie z funkcji sekretarza generalnego WKP(b) pisząc, że Stalin „ma zbyt dużo władzy”.
Druga fala kultu Lenina wiąże się z chruszczowowską destalinizacją, której jednym z haseł był „powrót do leninowskich norm życia partyjnego„. „Dobry” Lenin był wtedy przeciwstawiany „złemu” Stalinowi, który zdradził ideały swego poprzednika i zamordował jego najbliższych współpracowników. Kulminacja tej fali kultu nastąpiła podczas stulecia urodzin w 1970 roku, kiedy w Związku Radzieckim i krajach podporządkowanych liczne dzieła przedstawiające „dzieciątko Lenin” były rozpowszechniane i popularyzowane. Każde miasto radzieckie musiało posiadać co najmniej jeden pomnik Lenina, także żaden gabinet dyrektorski lub sekretarski nie mógł obejść się bez portretu byłego wodza. W ZSRR istniało tak wiele muzeów leninowskich, że większość ich eksponatów musiała być nieoryginalna. Rytualną częścią przemówień przywódców partyjnych były zapewnienia o leninowskim kursie prowadzonej przez nich polityki. Kult „wiecznie żywego” Lenina wygasł dopiero w okresie pierestrojki, kiedy otwarcie archiwów ujawniło okrucieństwa leninowskiej polityki, a jego prace filozoficzne i ekonomiczne uznano za wtórne i mało inspirujące (co jednak nadal pozostaje kwestią dyskusji wśród specjalistów).
Kult Lenina był uprawiany także w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, a jego głównymi ośrodkami były muzea Lenina w Warszawie (Pałac Przebendowskich) i Poroninie. Najbardziej znany pomnik Lenina stał na Placu Centralnym w Nowej Hucie, a imię Lenina nosiły wielkie zakłady przemysłowe ? Stocznia Gdańska i Huta im. Lenina w Krakowie, które w latach 1980?1989 stały się bastionami Solidarności.