Doktryna Breżniewa (inaczej zwana też doktryną „ograniczonej suwerenności”) została przyjęta w 1968 roku, kiedy to miała miejsce interwencja Układu Warszawskiego w Czechosłowacji. Zakładała ona, że w krajach Układu Warszawskiego obowiązuje ograniczenie suwerenności państw członkowskich na rzecz interesów wspólnoty socjalistycznej (w praktyce ZSRR). Tłumaczono zatem, że interwencja w państwie bloku dążącym do secesji nie jest agresją lecz samoobroną przed ingerencją wrogiej ideologii. Po raz pierwszy opublikowana 26 września 1968 r. w artykule S. Kowalowa pt. ?Suwerenność i międzynarodowe zobowiązania państw socjalistycznych? na łamach ?Prawdy?. Szerzej przedstawiona została przez ministra spraw zagranicznych ZSRR Andrieja Gromykę na sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ 3 października 1968 roku. Potępiły ją demokratyczne państwa zachodnie oraz niektóre państwa socjalistyczne mniej zależne od ZSRR (Chiny, Albania, Jugosławia). Nie zaakceptowała jej również Rumunia.