System nakładczy (chałupnictwo) to forma organizacji pracy, funkcjonująca w okresie późnego średniowiecza i renesansu, poprzedzająca system manufaktur. Forma ta dotyczyła zazwyczaj biednych rzemieślników, nie zrzeszonych w cechach, którzy zazwyczaj nie posiadali własnych narzędzi i surowców, ani środków na ich zakup. Te były im dostarczane przez bogatych kupców, którzy następnie odkupywali gotowe produkty po odpowiednio niższej cenie. Pozwalało to ominąć wysokie ceny cechów i ograniczyć liczbę pośredników, co zwiększało zysk zbywającego towar kupca – zwanego też nakładcą.
Ten sposób znany był w końcowym okresie średniowiecza głównie w bogatych miastach włoskich i niderlandzkich. Był też jedną z przyczyn stopniowego upadku i zaniku systemu cechowego. Charakteryzował się jednak stosunkowo niższą jakością, gdyż biedni rzemieślnicy nie zdawali egzaminów mistrzowskich, do których obowiązani byli członkowie cechów.
System nakładczy, w ograniczonym stopniu, funkcjonuje do dziś. Osobom wykonującym pracę nakładczą przysługują ograniczone prawa pracownicze, których katalog reguluje Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 31 grudnia 1975 r. w sprawie uprawnień pracowniczych osób wykonujących pracę nakładczą, wydane na podstawie art. 303 Ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.