Człowiek dobrze wychowany jest jedną z kategorii typologicznych osobowości społecznej Floriana Znanieckiego określającą osoby, których dzieciństwo i młodość były kontrolowane przez kręgi wychowawcze, a dodatkowo w tym okresie życia nie pracowały. Jednostka taka w życiu dorosłym skoncentrowana jest na budowaniu opinii o sobie we własnym środowisku, ma silnie rozbudowana jaźń odzwierciedloną. Uznaje ona te oceny na własny temat, które tworzone są w istotnych dla niego środowiskach, a innowacje przyjmuje wtedy, gdy są one akceptowane przez znaczące dla niej autorytety.
Wychowanie w kręgach wychowawczych przez Znanieckiego jest ujmowane także jako przygotowanie jednostki do pełnienia przyszłych ról społecznych, których odgrywania w przyszłości oczekuje grupa społeczna (rodzina, szkoła, kościół, krąg sąsiedzki), która tę jednostkę wychowuje. Jednostka uczy się ról społecznych, które ma odgrywać w przyszłości w sposób pożądany. Kręgi osób starszych nie tylko bezpośrednio wpływają wychowawczo na jednostkę, ale także pośrednio poprzez regulację stosunków społecznych między młodymi osobami. Osoba podlegająca wychowaniu zarówno przyswaja idee i normy, zgodnie z którymi ma działać w przyszłości jak i takie, zgodnie z którymi ma działać w teraźniejszości. W przypadku, gdy w przyszłym życiu następują rozbieżności między rolami, jakie jednostka realistycznie odgrywa, a tym jak została przygotowana do pełnienia ról, znajduje się ona nadal w fazie „przygotowawczej”.