Zaburzenia psychiczne to utrudnienia funkcjonowania społecznego lub psychicznego jednostki, noszące znamiona cierpienia, zlokalizowane wokół objawu osiowego. Posiadają określoną etiologię, dynamikę, patogenezę oraz symptomatykę. Pojęcie „zaburzenia” wiąże się z pojęciami zdrowia psychicznego, normalności zachowania oraz jego patologii.
Określenie granic normalności jest często zbędne, oraz zwykle bardzo trudne. Psychiatria biologiczna wiąże zaburzenia psychiczne z przyczynami neurochemicznymi. Psychologia najczęściej łączy większość zaburzeń z czynnikami intrapsychicznymi, doświadczeniami społecznymi i poziomem nasilenia stresu. Skrajne podejście, jak antypsychiatria, czy psychologia systemowa przerzucają ciężar patologii z procesów intrapsychicznych na interakcje społeczne, zwłaszcza związane z rodziną pochodzenia.
W związku z tak odmiennymi podejściami, obecnie nie używa się określenia choroba psychiczna, które wiąże się z postrzeganiem „chorej„ psychiki tak, jak w medycynie postrzega się choroby somatyczne.