Zaburzenia afektywne dwubiegunowe (choroba afektywna dwubiegunowa, cyklofrenia) to zaburzenia psychiczne z grupy zaburzeń afektywnych. Do rozpoznania zaburzenia afektywnego dwubiegunowego dochodzi wtedy, gdy u pacjenta występuje epizod hipomanii, manii lub epizod afektywny mieszany, a w przeszłości wystąpił chociaż raz jeden z tych epizodów włącznie z epizodem depresji. Jeśli u pacjenta występuje powtórnie epizod depresji bez wystąpienia manii, hipomanii bądź epizodu mieszanego, rozpoznaje się zaburzenie afektywne jednobiegunowe (zaburzenie depresyjne nawracające).
Powszechnie na określenie tego zaburzenia używa się nazwy choroby maniakalno-depresyjnej, jednak do rozpoznania tego zaburzenia dochodzi również, gdy powtórnie występuje epizod hipomanii lub manii bez objawów depresyjnych. W rozpoznaniu należy określić aktualnie trwający epizod choroby (np. zaburzenie afektywne dwubiegunowe, obecnie ? epizod hipomanii). Ryzyko zachorowania na zaburzenie afektywne dwubiegunowe wynosi 1%, rozpoczyna się zwykle około 20. roku życia i dotyka w takiej samej części mężczyzn i kobiety.
Zaburzenia afektywne dwubiegunowe charakteryzują się wieloma objawami, jak np. przymus mówienia (98% chorych), trudności w koncentracji, halucynacje i/lub urojenia (w przypadku zaburzenia z objawami psychotycznymi) czy gonitwa myśli (71% chorych).
Nie wiem czy mój brat cioteczny na to nie cierpi, bo on odczuwa przymus mówienia 24 h na dobę 🙂 Urojenia chyba też miewa, muszę mu powiedzieć o tym 🙂