Chrześcijańska demokracja (potocznie chadecja, od skrótu ChD) to nurt w myśli politycznej i społecznej, który pojawił się pod koniec XIX wieku jako odpowiedź myśli katolickiej na wzrastające wpływy socjalizmu, mającego świecki charakter, a skrytykowanego w papieskiej encyklice Rerum novarum (napisanej przez papieża Leona XIII). Już nawet przed powstaniem tej encykliki rodziły się ruchy społeczne w Leuven i Mechelen, publikował swoje prace biskup Ketteler, w 1860 roku zatwierdzono formalnie prawną strukturę frakcji katolickiej w pruskim parlamencie, tworząc partię Centrum-Frakcja Katolicka.
Nazwa „chrześcijańska demokracja” po raz pierwszy została użyta przez księdza Antoine’a Pottiera, następnie zaakceptował ją papież Leon XIII. Myśliciele katoliccy zaczęli zdawać sobie sprawę, że Kościół Katolicki może utracić wpływy wśród robotników, jeżeli nie zaproponuje atrakcyjnej i jednocześnie konkurencyjnej doktryny politycznej wobec socjalistycznej wizji porządku społecznego. Tworząc doktrynę chrześcijańskiej demokracji czerpano z dwóch źródeł: społecznej nauki Kościoła Katolickiego oraz kierunku filozoficznego zwanego personalizmem.