Upadłość to procedura wszczynana w razie niewypłacalności dłużnika, polegająca przede wszystkim na wspólnym dochodzeniu roszczeń przez wszystkich jego wierzycieli. Upadłość jest egzekucją uniwersalną prowadzona na rzecz wszystkich wierzycieli dłużnika, ze wszystkich składników jego majątku jednocześnie. Tym właśnie upadłość różni się od egzekucji syngularnej prowadzonej przez niektórych tylko wierzycieli i tylko z poszczególnych składników majątku dłużnika. Trzecim w systematyce rodzajem egzekucji sądowej jest egzekucja generalna w trybie art. 10641 i nast. kpc tj. egzekucja przez zarząd przymusowy. Egzekucja generalna lokuje się pomiędzy dwoma wcześniej wspomnianymi trybami egzekucji i posiada pewne cechy każdej z nich i tak np. obejmuje ona skutkami zajęcia wszystkie składniki majątku dłużnika tak jak w przypadku egzekucji uniwersalnej, lecz jest prowadzona nie na rzecz wszystkich wierzycieli dłużnika, a jedynie na rzecz poszczególnych wierzycieli egzekwujących tj. posiadających tytuł wykonawczy, czyli analogicznie jak w przypadku egzekucji syngularnej.
Postępowania upadłościowe (w tym naprawcze) umożliwiają także restrukturyzację przedsiębiorstwa dłużnika (np. w drodze układu), a w niektórych porządkach prawnych (w tym także w Polsce) pozwalają pod pewnymi szczególnymi warunkami na zwolnienie dłużnika z reszty długów. Postępowanie to prowadzi się w trybie upadłości likwidacyjnej albo upadłości układowej. Naczelną zasadą prawa upadłościowego i naprawczego jest „Zasada Optymalizacji” zawarta w art. 2 puin stanowiącym , iż „Postępowanie uregulowane ustawą należy prowadzić tak, aby roszczenia wierzycieli mogły zostać zaspokojone w jak najwyższym stopniu, a jeśli racjonalne względy na to pozwolą – dotychczasowe przedsiębiorstwo dłużnika zostało zachowane”.