Koordynatoryzm jest systemem ekonomicznym, w którym kontroli nie sprawują ani posiadacze kapitału, ani zwykli pracownicy. Jest ona w rękach klasy koordynatorów, czyli menadżerów, administratorów, inżynierów, intelektualistów uniwersyteckich, doktorów, prawników. Koordynatorzy wykonują zadania koncepcyjne, administracyjne i twórcze, podczas gdy zwykli pracownicy wykonują zadania nietwórcze i nie biorą udziału w decydowaniu o tym, jakie zadania powinni wykonywać.
Chociaż koordynatoryzm zazwyczaj wiąże się z socjalizmem, takim jak w państwach komunistycznych Europy Środkowej i Wschodniej w drugiej połowie XX wieku, w których alokacja produkcji i konsumpcji była bardzo scentralizowana, to mógł też zaistnieć tam, gdzie alokacja nastąpiła wewnątrz rynku. W przypadku kilku państw Europy Zachodniej można uznać, że zmierzają one w kierunku ekonomii koordynatoryzmu – z rynkami – zamiast prawdziwej ekonomii kapitalistycznej, ponieważ posiadacze kapitału zależą tam od potężnych sieci koordynatorów.
Użycie terminu koordynatoryzm pomaga zrozumieć przykład socjalizmu, który zakładał oddanie władzy „masom”, jednak w rezultacie władza trafiała w ręce tych nielicznych, którzy stawali się koordynatorami i otrzymywali przywilej podejmowania decyzji. To pozwala na oddzielenie pojęcia prawdziwej kontroli od kontroli teoretycznej.
Niektórzy uważają, że przykładem ekonomicznej wizji, która zakłada prawdziwe oddanie władzy „robotnikom” pełnego uczestnictwa w projektowaniu, administracji i wykonywaniu zadań, w odróżnieniu od kapitalizmu i koordynatoryzmu, jest to model ekonomii uczestniczącej.
Z perspektywy kapitalizmu, koordynatoryzm łamie prawo własności prywatnej, tzn. prawa tych, którzy posiadają ogromne środki kapitałowe i dzięki nim kontrolują produkcję, konsumpcję i alokację dóbr, usług i ról.
Co więcej, ekonomiści ze szkoły austriackiej twierdzą, że z powodu braku rynkowych mechanizmów cenowych, które miałyby przełożenie na podejmowane decyzje, koordynatoryzm uniemożliwia skuteczną dystrybucję zasobów. Wniosek ten jest podstawą austriackiego (lub neoklasycznego) punktu widzenia w debacie nad kalkulacjami ekonomicznymi.
Z punktu widzenia praw człowieka, koordynatoryzm może być rozumiany jako łamiący Artykuł 21.1 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka uchwalonej przez ONZ w 1948 r. Rząd koordynatorystyczny łamie prawa zwykłych pracowników odnośnie uczestnictwa w rządzie. Dotyczy to również Artykułu 23.1 tej samej deklaracji, odnoszącego się do wolnego wyboru zatrudnienia. Wolny wybór zatrudnienia w rzeczywistości nie funkcjonuje, gdyż pracownicy nie mogą uczestniczyć w decyzjach związanych z wykonywaną przez nich pracą, sposobem wykonywania, jak i jej koordynacji.