Gospodarka centralnie planowana (gospodarka planowa, system nakazowo-rozdzielczy) opiera się na założeniach planów kilkuletnich, określających najważniejsze cele rozwoju państwa. Ten typ organizacji gospodarki jest stosowany w okresie wojny; stosowany był też w większości państw o ustrojach socjalistycznych, a ich tworzenie i realizowanie jest jednym z najważniejszych zadań kierownictwa partii. Uchwalane są często na określony czas podczas zjazdów partyjnych lub plenum. W historii PRL powszechnie znany był Plan Trzyletni i Plan Sześcioletni.
W gospodarce centralnie planowanej to władze ustalają, co, jak i dla kogo ma być produkowane. Ustalane są także ceny poszczególnych produktów. Celem tego typu gospodarki w państwach socjalistycznych miał być sprawiedliwy, równy podział dóbr, a nie zysk właścicieli kapitału jak w państwach kapitalistycznych.
System centralnego planowania gospodarczego jest w praktyce nieefektywny i prowadzi do gospodarki niedoboru. Na przykład w Związku Radzieckim niezdolność centralnych planistów (Gosplan) do przewidywania trendów popytowych w gospodarce narodowej i globalnej doprowadziła do niedorozwoju sektora usług oraz przemysłu lekkiego, a w rezultacie – do pogłębiania niewydolności socjalistycznej gospodarki.