Bioakustyka to dział akustyki na pograniczu biologii i fizyki, zajmujący się rolą dźwięków w życiu zwierząt. Skupia się przede wszystkim na rozprzestrzenianiu dźwięku w elastycznych, często organicznych, ośrodkach, na jego interpretacji i postrzeganiu przez zwierzęta, a także przez ludzi. Wiąże się to z neurofizjologicznymi i anatomicznymi podstawami emisji i odbioru dźwięku. Ponadto bioakustyka zajmuje się badaniem zależności właściwości sygnału dźwiękowego w stosunku do rodzaju ośrodka, w jakim ten się porusza. Pozwala to uzyskać informacje o tym, jak przebiegała ewolucja mechanizmów akustycznych, a co za tym idzie – ewolucja zwierząt, które ją wykształciły.
Za ojca nowoczesnej bioakustyki jako dyscypliny naukowej uważa się słoweńskiego biologa Ivana Regena, który początkowo studiował dźwięki wydawane przez owady. Jego badania polegały na rejestrowaniu strydulacji świerszczy za pomocą wyspecjalizowanego mikrofonu. Jednym z jego najważniejszych odkryć było precyzyjne określenie funkcji narządu tympanalnego u owadów uskrzydlonych.