Znaczna część powierzchni Wenus wydaje się być ukształtowana przez działalność wulkaniczną. Wenus ma kilka razy więcej wulkanów niż Ziemia – jest ich tam co najmniej 167, mają one średnio 100 km średnicy. Jedynym kompleksem wulkanicznym tej wielkości na Ziemi jest Hawai?i na Hawajach. Przypuszczalnie przyczyną tego nie jest większa aktywność wulkaniczna Wenus, ale jej starsza skorupa. Skorupa oceaniczna na Ziemi stale podlega subdukcji na styku płyt tektonicznych, a jej średni wiek to około 100 milionów lat, podczas gdy wiek powierzchni Wenus szacuje się na 300-600 milionów lat.
Istnieje kilka dowodów aktywności wulkanicznej na Wenus. Radzieckie sondy programu Wenera, Wenera 11 oraz Wenera 12 wykryły ciągły strumień piorunów, lądownik Wenera 12 zarejestrował potężny grzmot wkrótce po wylądowaniu. Europejska sonda Venus Express potwierdziła częste występowanie błyskawic między chmurami w atmosferze Wenus. Podczas gdy burzom na Ziemi towarzyszą opady deszczu, to na Wenus występują tylko opady kwasu siarkowego w górnych warstwach atmosfery, który odparowuje około 25 km ponad powierzchnią. Jednym z możliwych wyjaśnień istnienia piorunów jest to, że powstają one w chmurach wulkanicznego popiołu. Inny argument pochodzi z pomiarów stężenia dwutlenku siarki w atmosferze, zaobserwowano jego dziesięciokrotny spadek w latach 1978 i 1986. Może to oznaczać, że jego koncentracja została wcześniej zwiększona przez dużą erupcję wulkanu.
Na powierzchni planety istnieje prawie tysiąc równomiernie rozłożonych kraterów. Na innych ciałach pokrytych kraterami, takich jak Ziemia i Księżyc, kratery wykazują różny stopień degradacji. Na Księżycu jest ona powodowana przez kolejne uderzenia, podczas gdy na Ziemi zachodzi głównie erozja wynikająca z działania wiatru i deszczu. Na Wenus zaś około 85% kraterów jest w idealnym stanie, co oznacza, że są one geologicznie młode. Niewielka liczba kraterów wraz z ich dobrym stanem zachowania oznacza, że powierzchnia planety uległa odnowieniu w skali globalnej 300-600 mln lat temu, po czym zmalała aktywność wulkaniczna. Skorupa Ziemi jest w ciągłym ruchu, ale uważa się, że na Wenus nie może zachodzić taki proces. Zamiast niego występuje cyklicznie inne, bardziej gwałtowne zjawisko. Bez tektoniki płyt, możliwość odprowadzania ciepła z jej płaszcza jest znacznie mniejsza niż na Ziemi. W długim okresie pozornej stagnacji temperatura płaszcza wzrasta, aż do osiągnięcia poziomu krytycznego, gdy skorupa ulega znacznemu osłabieniu. Następnie, w ciągu około 100 milionów lat, na ogromną skalę zachodzi proces subdukcji, niemal całkowicie niszczący dawną skorupę planety, w miejsce której powstaje nowa.
Kratery na Wenus mają średnice od 3 km do 280 km. Nadlatujące ciała o średnicy mniejszej niż 50 metrów spalają się w atmosferze przed dotarciem do powierzchni planety.
Wenus