Wizerunek tego ptaka stanowi godło Polski.
Jest największym orłem europejskim o długości ciała 91 cm, rozpiętości skrzydeł do 250 cm, wadze do 6 kg.
W locie można go odróżnić po charakterystycznym klinowatym ogonie.
Jego pokarmem są głównie ptaki wodne, które zdobywa nad dużymi zbiornikami wody, ryby oraz zające, piżmaki i norniki. Nie gardzi też padliną, np. padłymi sarnami i zwierzętami domowymi. Potrafi też rabować zdobycz innym ptakom drapieżnym.
Liczebność tego gatunku nieznacznie rośnie. Zasiedla częściowo zarośnięte jeziora lub stawy rybne położone wśród lasów albo w ich pobliżu. Występuje również na wybrzeżu morskim. W Polsce żyje 120-140 par lęgowych, głównie w północnej i północno-zachodniej części kraju: na wyspach Uznam i Wolin, w Puszczy Goleniowskiej i Wkrzańskiej, na Mazurach. W zimie młode osobniki można spotkać w całym kraju.
Gnieździ się w koronach starych, wysokich drzew ro-snących przy śródleśnych polanach i zrębach. Zwykle ma kilka gniazd, które użytkuje na zmianę. Dojrzałość płciową osiąga w piątym roku życia. Dorosłe osobniki nie opuszczają swoich rewirów lęgowych przez cały rok. Toki zaczynają się już w grudniu i trwają do połowy marca. Samica znosi 2 jaja. Samiec bierze udział w ich wysiadywaniu oraz dostarcza samicy pokarm przez 3-4 tygodnie po wykluciu się młodych. Młode są zupełnie samodzielne dopiero we wrześniu, bo choć opuszczają gniazdo po 80-90 dniach, jeszcze przez 35-40 dni są karmione przez rodziców.
Najstarszy bielik na wolności żył 27 lat, w niewoli 42 lata.
Ptak ten jest w Polsce pod ochroną.