Bylina do 20 cm wysokości, wytwarzająca podziemne kłącze, z którego wyrastają zakorzeniające się rozłogi; liście odziomkowe długoogonkowe, szerokie, okrągławo sercowate, nierówno ząbkowane, spodem kutnerowate; koszyczki pojedyncze; kwiaty złocistożółte, pędy kwiatowe okryte łuskami, pajęczynowato owłosione, rozwijają się przed liśćmi; kwitnie od marca do kwietnia; owoc ? niełupka z puchem.
Występowanie:wilgotne zarośla, groble, gliniaste zbocza, przydroża, brzegi wód, pogorzeliska, pola, źródliska, nasypy.
Właściwości:liście podbiału zawierają: garbniki, olejek eteryczny, flawonoidy, fitosterole, cholinę, gorycze, kwasy polifenolowe (kawowy, ferulowy), śluzy, triterpeny, sole mineralne. Mają właściwości: wykrztuśne, przeciwzapalne, osłaniające, ściągające, rozkurczowe, bakteriobójcze.
Zastosowanie weterynaryjne
Odwar z liści podbiału stosuje się przy astmie, dychawicy oskrzelowej, przewlekłym kaszlu, przeziębieniu, chorobie nerek, pęcherza i dróg moczowych, pryszczycy, zakaźnym zapaleniu nosogardzieli u młodych koni (?zołzy”), nosówce.
Okłady i kompresy z odwaru z liści podbiału stosuje się przy oparzeniach, odparzeniach, otarciach, stłuczeniach, stanach zapalnych skóry, owrzodzeniach, egzemach, ropnych wyrzutach, przy wszelkich dermatozach u zwierząt. Okłady z zaparzonych liści podbiału są stosowane przy owrzodzeniach, guzach ropnych, stłuczeniach, zwichnięciach, odparzeniach, grudzie, stanach zapalnych i owrzodzeniach wymion, gniciu strzałki kopyta, zagwożdżeniu, zapaleniu kopyt i racic.
Podbiał pospolity