Bylina silnie aromatyczna, do 1 m wysokości, o cienkich kłączach z podziemnymi rozłogami; łodyga rozgałęziona, ulistniona, zakończona baldachokształtnym kwiatostanem; kwiaty brzeżne-języczkowate, białe, nieraz różowawe, kwiaty środkowe ? rurkowate, żółtobiałe; liście wydłużone, podwójnie lub potrójnie pierzastosieczne, odcinki liścia 2?3 krotnie rozcinane; kwitnie od maja do sierpnia; owoc ? niełupka.
Występowanie:pastwiska, ugory, suche łąki, przydroża, miedze, pola.
Właściwości:ziele krwawnika w okresie rozkwitania zawiera: olejek eteryczny, glikozyd cyjanogenny ? achilleinę, flawonoidy, gorycze, furanokumarynę, cholinę, fitosterole, żywice, śluzy, laktony, kwas askorbowy, sole mineralne o przewadze manganu, witaminy A, C, K. Ma właściwości: bakteriobójcze, przeciwzapalne, rozkurczowe, pobudzające, moczopędne, wiatropędne, odtruwające, gojące.
Zastosowanie weterynaryjne
Odwar z ziela krwawnika podaje się bydłu przy wzdęciach, zaburzeniach trawiennych, krwawych biegunkach, krwawieniach wewnętrznych z przewodu pokarmowego. Odwar z ziela krwawnika i mniszka podaje się zwierzętom udomowionym w chorobie motyliczej.
Kompresy i przemywania odwarem z ziela krwawnika stosuje się przy opuchniętych, spierzchniętych i opanowanych wyrzutami wymionach, nużycy, świerzbie, parchach i innych dermatozach występujących na ciele zwierząt.
Ziele krawnika dodaje się bydłu do paszy przy wzdęciach, zaburzeniach trawiennych i jelitowych, w biegunkach. Młode ziele krwawnika jest cenną paszą odżywczą, remineralizującą i rewitaminizującą dla młodych kurcząt, kacząt i indyków.
Źródło: J. Anioł-Kwiatkowska, Rośliny leczące zwierzęta, Warszawa 1993.