Bodegon jest typem martwej natury w malarstwie okresu baroku. Termin ten pochodzi od słowa „bodega”, co w języku hiszpańskim znaczy „winiarnia”, „piwniczka” oraz „sklep z winem”.
Malarstwo to cechowało się przedstawianiem żywności lub naczyń spiżarnianych, rozmieszczonych na kamiennym blacie albo drewnianym stole. Były to głównie produkty spożywcze, które zasadniczo trzymało się w piwnicach, spiżarniach domostw lub tawern (np. owoce, warzywa, wędliny, korzenie, kawałki ususzonego, uwędzonego lub surowego mięsa). Bodegony malowano w stylu barokowym, z zachowaniem charakterystycznego dla tego okresu kompozycji, światłocienia oraz kolorystyki.
Wykształcono dwa rodzaje bodegonu:
- martwa natura przedstawiająca wiktuały bez postaci ludzkiej (np. Juan van der Hamen, Juan Sánchez Cotán oraz Luis Meléndez);
- kramy, targi, kuchnie lub sceny chłopskie z postaciami, najczęściej na drugim planie – połączenie martwej natury oraz sceny rodzajowej.
W drugiej połowie XVI wieku we Włoszech oraz Niderlandach uprawiano jednocześnie dwa typy martwych natur (kwiaty i owoce oraz wiktuały i nakryte stoły). Około 1540 roku w Wenecji poprzez połączenie wpływów włoskich oraz flamandzkich wykształcił się nowy typ martwej natury. Produktom spożywczym i przedmiotom domowym towarzyszyły sceny religijne i rodzajowe, które zepchnięto na dalszy plan. Koncepcja takiego rodzaju obrazów wywodziła się z tradycji manierystycznej. Przeniknęła ona z Włoch do Hiszpanii. Pojawiła się na początku XVII wieku w Andaluzji i Kastylii. Jednymi z najwybitniejszych przedstawicieli włoskiego bodegonu byli Vincenzo Campi oraz Bartolomeo Passarotti. Serię takiego rodzaju obrazów namalował m.in. Diego Velázquez.
W szerszym znaczeniu określenie „bodegon” używa się jako synonim martwej natury.