Pozytywizm logiczny to szkoła filozoficzna, która powstała w pierwszej połowie XX wieku w Wiedniu, zwana także neopozytywizmem. W późniejszym czasie z pozytywizmu logicznego wyłonił się nowy nurt w filozofii nauki zwany logicznym empiryzmem, który w swoim ujęciu przyjmował bardziej złagodzone i zliberalizowane poglądy, niż Koło Wiedeńskie.
Jej założycielem był Moritz Schlick, głównymi jej przedstawicielami byli Rudolf Carnap, Otto Neurath, którzy budowali swe poglądy pod silnym wpływem Wittgensteina, którego poglądy z tak zwanego I okresu działalności filozoficznej były niezwykle silną inspiracją dla jej członków. Jej krytykami z różnych pozycji byli Karl Popper oraz cała plejada filozofów nauki od Fryderyka Gonsetha po Imre Lakatosa. Ludwig Wittgenstein uważany jest za ojca chrzestnego neopozytywizmu, choć nigdy nie był członkiem Koła Wiedeńskiego, w ramach którego pozytywizm był dyskutowany i rozwijany. W swoich późniejszych pracach Wittgenstein odszedł dość zdecydowanie od założeń pozytywizmu logicznego, aczkolwiek w zupełnie innym kierunku niż Popper.
Podstawową inspiracją tej szkoły był pozytywizm w ujęciu Augusta Comte, empiriokrytycyzm i rozwój logiki matematycznej oraz fizyki początków XX wieku. W dłuższej perspektywie pozytywizm logiczny jest końcem rozwoju empiryzmu, poczynając od Locke’a przez Hume’a i Milla, a kończąc na Brentano.
Przez długi czas pod wpływem tej szkoły byli realiści logiczni ze szkoły brytyjskiej – zwłaszcza Bertrand Russell i Alfred North Whitehead, jednak ich systemy filozoficzne poszły ostatecznie w zupełnie innym kierunku.