Akmeizm to modernistyczny kierunek w prozie rosyjskiej, przypadający na lata 1912-1932, będący odmianą neoklasycyzmu. Słowo „akmeizm” wywodzi się od greckiego słowa akme, oznaczającego szczyt, punkt kulminacyjny. Kierunek ten wyszedł od krytyki symbolizmu, przeprowadzonej przez młodych twórców z grupy „cech poetów”. Inicjatorem powstania ruchu był Nikołaj Gumilow, a poza nim głównymi przedstawicielami byli Osip Mandelsztam, Anna Achmatowa, Michaił Kuzmin i Siergiej Gorodiecki. Głównym organem akmeistów było czasopismo Apollon.